Nie
potrafię tego zrozumieć.. Tej nieobecności .. W jednej minucie jest
człowiek a w drugiej już go nie ma.. Najpierw opowiadasz mu wszystko o
sobie, o planach jakie masz, zna Cię lepiej niż Ty sam siebie, a potem
tak nadzwyczajnej w świecie, nie masz w ogóle do niego dostępu. stojąc
obok Ciebie czujesz, że jest jakiś obcy, a przecież taki nie był,
pamiętasz go.. pamiętasz wszystko co z nim związane.. jesteś
przesiąknięta wspomnieniami, aż do szpiku kości. nie możesz pojąc tego
dlaczego to wszystko potoczyło się tak, a nie inaczej.. wciąż myślisz
,że to jest jakiś głupi żart, że on niebawem wróci ,że to wszystko się
skończy i okaże jednym wielkim nieporozumieniem.
Za
Jego niepowtarzalny uśmiech skierowany tylko do mnie ,za tą iskierkę w
oku ,za namiętne pocałunki i czułe słowa ,za zaufanie ,za bliskość, za
miłość ,za cierpliwość do mnie ,za podporę w chwilach załamania ,za to
że jest przy mnie , za wszystko .
- KOCHAM GO
To
był rok który czule wspominam. Wiele wspólnych akcji, stałe miejsca,
znany na pamięć harmonogram dnia drugiej osoby, znaliśmy siebie na
pamięć, wszystko robiliśmy razem, nawet jak taką głupotę jak miesięczne
wagary, codziennie spontaniczne i spędzanie ich praktycznie w jednym
miejscu. Wspólne zainteresowania. Potem przyszło zazdroszczenie
szczęścia. Odsuwanie się się od siebie. Następnie akcja z sądem gdzie
staliśmy po przeciwnych stronach. A teraz? Żal, rozpacz z jego strony,
prośby o drugą szansę. I co ja mam zrobić? Brakuje mi go, ale nie
potrafię utrzymywać z taką osobą kontaktu.
Ciągle
jest mi brak, ciągle za mało twojej obecności, często za mało
wypowiedzianych czy też otrzymanych słów, za mało, za ciężko, za krucho,
za krótko.
Nigdy
nie zapomnij, że byłaś przy nim szczęśliwa. Niech tych wspomnień nie
przyćmi teraz nienawiść, która i tak jest udawana, bo najchętniej w
akcie dzikiej desperacji wróciłabyś do niego dając mu tyle szans ile
będzie potrzeba żeby w końcu było dobrze.
Ciągle
narzekasz. Chciałbyś żeby było inaczej, ale nie robisz nic, by tak się
stało. Często coś Ci nie pasuje. I codziennie pojawia się jakaś
drobnostka, która Ci przeszkadza. Masz nadzieję, że czas coś zmieni i
jutro będzie lepiej. Ale każde następne jutro staje się irytujące. Nic
Ci nie wychodzi. Ludzie się czepiają. Stwarzasz kłótnie. Wszystko się
sypie. Zaczynasz krzyczeć. Wątpisz we wszystko. Dla Ciebie nic już nie
ma znaczenia. Krwawisz. Pijesz. Upadasz. I tak codziennie, już od
jakiegoś czasu. Bo wszystko jest do bani, prawda? Zatrzymaj się choć na
chwilę, usiądź i odpowiedz na jedno ważne pytanie: po co żyjesz?
Jestem samolubna, niecierpliwa i trochę niepewna siebie. Popełniam
błędy, tracę kontrolę i jestem czasami ciężka do zniesienia. Ale
jeśli nie potrafisz znieść mnie, kiedy jestem najgorsza, to choler
nie pewne, że nie zasługujesz na mnie, gdy jestem najlepsza
Czy
jestem szczęśliwa ? Tak. A wiesz kiedy najbardziej ? Wtedy, kiedy mam
obok siebie moje prywatne 36,6. Kiedy leżąc przy nim, czuję jego ciepło i
każdy oddech na swoim ciele. Kiedy przytula mnie do siebie tak mocno,
że ledwo mogę oddychać. Kiedy słyszę bicie jego serca. Kiedy patrzę w
jego oczy, i widzę w nich iskierki. Kiedy uśmiecha się i mówi, jak
bardzo mnie Kocha. Kiedy nazywa mnie swoją księżniczką, z którą chce być
do końca życia . Kiedy mówi, że jestem kobietą jego życia i potrzebuje
mnie bardziej niż czegokolwiek. Jeden Jedyny On jest warunkiem mojego
szczęścia, bez którego nie istnieję.
Powiedz
jej, jak bardzo ją podziwiasz. Kiedy się martwi przytul ją mocno.
Wybierz ją spośród innych. Baw się jej włosami. Zdobywaj ją. Po prostu
rozmawiaj z nią. Opowiadaj jej dowcipy. Podaruj jej kwiaty bez powodu.
Trzymaj ją za rękę. Pozwól jej zasnąć w twoich ramionach. Pozwól jej się
wykrzyczeć, a potem ją pocałuj. Powiedz, że wygląda pięknie. Jeśli jej
smutno, zostań z nią, nawet jeśli nic nie mówi. Patrz jej w oczy i się
uśmiechaj. Cmoknij ją w czoło. Tańcz z nią, nawet jeśli nie gra muzyka.
Pocałuj ją w deszczu.
Nie,
nie płaczę za Tobą. Płaczę z powodu mojej głupoty, której szczytem było
dopuszczenie Cie tak blisko mnie i posiadanie bezwarunkowej nadziei, że
ze mną to nie to samo co z tamtymi.
W
pewnym momencie zdajesz sobie sprawę, że niektórych ludzi nie zmienisz.
Opętani własną dumą nie posłuchają Ciebie, odwrócą się i odejdą. Nie
biegnij za nimi. Nigdy.
Patrze na stare zdjęcia i to rodzi uśmiech straszny, wtedy myśleliśmy, że jesteśmy siebie warci.
Zimny
wiatr rozwiewa ślad po niespełnionych marzeniach, gdzieś tam głęboko na
dnie mojego zmarzniętego serca. A ja nie umiem znaleźć w sobie światła,
nawet w świetle dnia...
bo
wiesz, nieważne czy to prawdziwa miłość, szalone zakochanie, totalne
złudzenie, czy moglibyście być razem do końca życia, czy tylko przez
dziesięć minut - boli tak samo, kiedy ktoś Ci to odbiera. bo tak samo
umiera nadzieja, a nadzieja jest zawsze prawdziwa.
Bo
widzisz, jeśli naprawdę kogoś kochasz, to nie zrezygnujesz z niego
nigdy. Rozumiesz mnie? NIGDY. Choćby nie wiem co zrobił, gdzie był i z
kim był. Zawsze wracasz, nieważne jakby Cię zranił. Czekasz i
zastanawiasz się co teraz robi, gapisz się całymi dniami na telefon,
oczekując że zadzwoni. Jeśli kogoś kochasz to o niego walczysz.
Bezwarunkowo. O niego, o jego szczęście, o to żeby cieszył się każdym
dniem, każdą chwilą. I nie poddajesz się - wiesz, że nie możesz się
poddać, bo TA osoba jest wszystkim co masz na tym świecie, co Cię tu
trzyma. Jest czymś więcej niż tlen, jest sensem każdego Twojego dnia,
każdych Twoich wzlotów i upadków. A gdy upadasz, podnosisz się tylko i
wyłącznie dla niej. Tak, to właśnie jest miłość
Idę na balkon, w ręku szlug, telefon w
drugiej, i napisałabym do Ciebie, ale jakoś brakuje słów, zadzwoniłabym
do Ciebie, ale wiem, że tego nie chcesz, wybełkotała, że Cię kocham, tu
jest źle i serio tęsknię.
Prawdziwa miłość to nie związek idealny, bo
taki nie istnieje,ale pełen kłótni i godzenia, łez i uśmiechów. I mimo,
że jest ciężko i ma się dość, nie poddajesz się, bo wiesz że z Tą osobą
jesteś szczęśliwszy niż z kimkolwiek innym
Kocham Cię jak ćpun kokainę czy amfetaminę.
Kocham Cię jak skejt swoją deskorolkę. Kocham Cię jak alkoholik ostatnią
butelkę czystej. Kocham Cię jak tapeciara różowy błyszczyk. Kocham Cię
jak każdy facet mecz piłki nożnej. Kocham Cię jak każdy uczeń wakacje. I
jeszcze mocniej.
Przeznaczenie jest ogniwem a serce nie sługa.
Czasami dwie różne połowy pasują jak ulał.
Ich droga będzie długa, czy krótka, tego nie wiem.
Dalej za mnie będzie pisać życie, bądź tego pewien. ♥
. Pytasz mnie dziś co w nim widziałam. Czemu
nadal po tym wszystkim z nim byłam. Otóż odpowiedź jest prosta.
Widziałam w nim miłość mojego życia, szczęście ukryte w jego uśmiechu,
pasję w oczach, a bezpieczeństwo w silnych ramionach. Widziałam sens
następnego dnia. Widziałam urok trzymania się za ręce, przytulania,
całowania. Widziałam także bliskość i ciepło drugiej osoby, słodkie
wiadomości na dobranoc. Widziałam moją
radość, gdy on za wszelką cenę próbuje mnie rozbawić. Widziałam wspólne
przepalone papierosy, nasze kocham podczas letniego deszczu. Widziałam
moją dumę z bycia razem. Widziałam poczucie własnej wartości i
akceptacji. Widziałam świadomość, że ktoś jest dla mnie, tęskni,
kocha... Widziałam wszystko, każdą chwilę. Wszystko to wydarzyło się
naprawdę. I naprawdę byłam szczęśliwa. Dopiero potem pojawiły się łzy. A
tego już nie przewidziałam.
Nie
tęsknisz do końca za Nim samym. Tęsknisz bardziej za tym jak było.
Tęsknisz za sms'ami na dobranoc, do których się przyzwyczaiłaś. Tęsknisz
za tym, by ktoś zapytał jak Ci minął dzień. Tęsknisz za tym, że zawsze
starał się wywołać uśmiech na Twojej twarzy. Przytakujesz, prawda? To
dodam jeszcze jedno. Tęsknisz za tym, by być komuś potrzebna, za tym by
Twoje osoba zajmowała myśli kogoś, za tym by w końcu być dla kogoś
ważna. Skąd wiem? Też za tym tęsknie.
I
mimo że może teraz nie powiem Ci tego wprost, bo się boje, że możesz mi
powiedzieć, że to nie to, to wiedz, że dopóki stoje obok, mogę być
sobą, i zrobię wszystko by ogień płonął.
Bądź
kimś, kto usiądzie obok i wysłucha mnie bez otwarcia ust. bądź kimś,
kto przytuli, gdy zobaczy chwiejącą się łzę na koniuszku mojej rzęsy.
bądź kimś, kto zawsze będzie po mojej stronie, chociażbym dokonywała
najgorszych decyzji i robiła największe błędy świata. będziesz? proszę.
Może i mówię, że mam go w dupie. Że pierdole
jego i tę jego nic nie wartą miłość. Może i oglądam się już za innymi
chłopakami. Może nawet podoba mi się inny chłopak. Ale pośród tego
wszystkiego wciąż widzę jego. Chociaż wiedz, że tego nie chce. Chociaż
teoretycznie zakończyłam już ten rozdział w moim życiu. Może i powiesz,
że jestem żałosna, ale w głębi serca nadal coś do niego czuje. Nie
potrafię od, tak zapomnieć o tym, co było. Mimo, że mnie krzywdził. Że
płakałam i cierpiałam. To za bardzo utkwiło w moim sercu...
Wiesz, co w tym wszystkim jest najgorsze? To,
że wciąż pozostawiamy to co nasze, i oddalamy się nieco dalej czekając
na trzeci ruch, którego nigdy nie ma. To, że wciąż oszukujemy samych
siebie, że wciąż tłumaczymy własnemu sercu, że tak jest dobrze, kiedy
tak nie jest. Szukamy powodów do złości w najmniejszych szczegółach, a
kiedy wszystko zaczyna upadać, nie podpieramy tego. Czekamy, aż ta druga
osoba coś z tym zrobi, kurwa czekamy na
nie wiadomo co. A potem? Roniąc tysiące łez, gryząc wargi do krwi,
raniąc własne ciało, nocami tęsknimy i w duchu poddajemy się przed samym
sobą. Nie myślimy już tamtym sercem, mnożąc przy tym uczucia, być może
domyślając się co w tej chwili może czuć ta druga osoba. Bierzemy po
uwagę tylko siebie. Godność? Honor? Duma? Zastanów się nad
koniecznością, zanim stracisz to, co naprawdę kochasz.
